در یک نیروگاه سوخت فسیلی از انرژی شیمیایی ذخیره شده در سوختهای فسیلی نظیر زغال سنگ، نفت کوره، گاز طبیعی یا شیست قیری به طور مداوم به انرژی گرمایی تبدیل میشود. این انرژی گرمایی به وسیله توربینها به انرژی مکانیکی تبدیل شده و در نهایت انرژی مکانیکی توسط ژنراتورهای الکتریکی به انرژی الکتریکی تبدیل میشود که به وسیله شبکه انتقال در یک پهنه جغرافیایی وسیع توزیع میشود. تقریباً تمام نیروگاههای سوخت فسیلی از بخار به عنوان سیال استفاده میکنند، البته صرف نظر از توربینهای گازی و موتورهای احتراق داخلی که در سطح کوچکی برای تولید انرژی الکتریکی استفاده میشوند. (منبع: ویکی پدیا)
عمل آوری سوخت
زغال سنگ را با خرد کردن در دستگاههای سنگ شکن به قطعههای کوچکتر از ۵۰ میلیمتر (۲ اینچ) آماده مصرف میکنند. پس از این مرحله زغال سنگهای خرد شده به وسیله یک تسمه نقاله به سیلوهای ویژهای که در نیروگاه برای انبار کردن سوخت ایجاد شدهاند انتقال مییابند. تسمه نقاله هر ساعت حدود ۴ تن زغال سنگ را جابهجا میکنند. در سیلوها تکههای کوچک زغال به وسیله آسیاب کاملاً خرد شده و به پودر تبدیل میشوند. ظرفیت این آسیابها ۶۰ تن در ساعت است. پس از پودر شدن، زغال تقریباً آماده استفاده در کورههاست. یک نیروگاه ۵۰۰ مگاواتی دارای ۶ پودر کن با چنین ظرفیتی است. پنج پودر کن با چنین ظرفیتی میتوانند ۲۵۰ تن پودر زغال در هر ساعت تولید کرده و به طور کامل کورههای نیروگاه را در بار کامل تغذیه کنند. (منبع: ویکی پدیا)