تاریخچه پیدایش بالابر به 253 سال قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد و اولین استفاده‌کنندگان از آسانسور مصریان بودند که به‌وسیله بالابر در اهرام حرکت می‌کردند.

ارشمیدس وسیله‌ای شبیه آسانسور را اختراع کرد که می‌توانست یک نفر را تا ارتفاع نه‌چندان زیاد حمل کند. پس از آن تلاش برای ساخت آسانسور حرکت تکاملی خود را به‌صورت مداوم پیمود؛ اما پایه‌گذار علمی و طراح آسانسور امروزی «اتود»، دانشمند و ریاضی‌دان بزرگی است که توانست به‌وسیله یک قرقره بزرگ و طناب آسانسور را طراحی کند و طرح ابتدایی یک آسانسور را ارائه دهد. به‌گونه‌ای که دو وزنه که به‌وسیله یک طناب به‌یکدیگر مرتبط می‌شدند، روی قرقره‌ها بالا و پایین می‌رفتند. 

 شروع استفاده از آسانسورهای باری و مسافری به قرون وسطی بازمی‌گردد که در صومعه‌ها و استحکامات نظامی به‌کار می‌رفت. در نهایت در سال 1850 نخستین آسانسور هیدرولیکی توسط تامپسون برای یک ساختمان چهار طبقه ساخته شد و پس از آن کارخانه‌های بزرگ تولید آسانسور در جهان تأسیس شدند و تولید آن به انبوه رسید.

بر اساس آمار، در سال 2008 ایتالیایی‌ها با نصب 850هزار دستگاه آسانسور رتبه نخست آسانسورسوارها را در جهان به خود اختصاص دادند و پس از آن آمریکا با برخورداری از 700هزار دستگاه آسانسور و چین با 610هزار دستگاه رتبه‌های دوم و سوم را کسب کردند.

شواهد تاریخی ایران اثبات می‌کند که آسانسور در مجموعه‌های منحصر‌به‌فرد تخت جمشید، معبد آناهیتا و کاخ آپادانا پیش از زمان ارشمیدس نیز استفاده می‌شده است؛ اما صنعت آسانسور در ایران قدمتی 80 ساله دارد و اولین آسانسور الکتریکی ایران، در سال 1329 برای ساختمان بلندی در خیابان جمهوری (مخبرالدوله) طراحی و ساخته شد. 

در ابتدا آسانسورهای کامل و بسته‌بندی‌ شده، وارد ایران می‌شد و به‌تدریج در سال 1345 اولین کارگاه تولید در و کابین تأسیس شد و در نهایت در سال 1353 اولین کارخانه آسانسور‌سازی در زمینی به مساحت 40هزار مترمربع واقع در شهر صنعتی البرز قزوین با ظرفیت اولیه تولید 400 دستگاه آسانسور به بهره‌برداری رسید. پس از آن بین سال‌های 1354 تا 1357، کارخانه‌های متعددی در زمینه تولید و ساخت پله‌برقی و آسانسور به‌همراه نصب و فروش به نمایندگی از کشورهای مختلف آغاز به کار کردند. منبع : consbank.com